Blast from the past

Jack's Point golf club, with the Remarkables range

"คุณเคยมาที่นี่เมื่อก่อนนี้," ผู้จัดการร้านอาหารกล่าวอย่างเป็นนัย

ร้านอาหารนี้เป็นหัวใจหลักของสนามกอล์ฟและโครงการหมู่บ้านหรูใกล้กับควีนส์ทาวน์ ซึ่งเป็นที่ ที่พ่อแม่ของฉันได้ซื้อบ้านเอาไว้

ผู้จัดการร้านอาหารซึ่งเป็นชาวโปแลนด์ และได้ดูแลพนักงานที่มีความหลากหลายเชื้อชาติ รวมถึงชาวเอเชียหลายคนที่ทำงานในครัวหรือเสิร์ฟอาหาร เขาบอกเราอย่างภาคภูมิใจ

เขาได้กล่าวคำทักทายและอำลาลูกค้าที่มาทานอาหารที่ร้าน ซึ่งติดกับร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟและแฟชั่น เหมือนมืออาชีพ

The golf club at Jack's Point

ในขณะที่ฉันเคยมาที่นี่เมื่อก่อนก็จริง แต่ปีนี้เป็นการมาเยือนที่นี้อีกครั้งในรอบ 10 ปี

ครั้งสุดท้ายที่ฉันมา พ่อแม่ของฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่ที่โครงการหมู่บ้านนั้นที่เรียกว่า แจ็คพอยต์ (Jack's Point) ซึ่งห่างออกจากสนามกอล์ฟไปประมาณห้านาที และถูกล้อมรอบด้วยเทือกเขา Remarkables

สมัยนั้นยังพัฒนาไม่มากนัก และพวกเขาเป็นหนึ่งในผู้ที่เขามาอยู่อาศัยเป็นกลุ่มแรก ๆ ซึ่งแตกต่างจากวันนี้ที่ผ่านมาแล้ว10 ปี เมื่อฉันเห็นบ้านหลายร้อยหลังตั้งอยู่ในเนินเขา

บ้านพวกนั้นสามารถมองลงไปยังที่ร้านอาหารสนามกอล์ฟและสนามหญ้าที่ทอดยาวลงไปถึงทะเลสาบวาคาติปู Wakatipu ด้านล่างนั้น

ก่อนหน้านี้ ขณะที่รออาหารกลางวัน ฉันนั่งอยู่บนโครงสร้างไม้เล็ก ๆ ที่ยื่นออกไปในทะเลสาบขนาดใหญ่ด้านนอกของร้านอาหาร

ฉันจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เราได้มาเยือน: พ่อแม่ของฉัน น้องสาวของฉัน ลูกๆของเขาและฉันนั่งที่โต๊ะข้างนอกเพื่อทานอาหารกลางวัน หลานชายและหลานสาวตัวน้อยของฉันวิ่งเล่นอย่างมีความสุข ขณะที่ผู้ใหญ่พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิต

วันนี้มีเพียงพ่อ แม่ และเรามาทานอาหารในร่ม แม้ว่าฉันจะได้พบกับน้องสาวของฉันในภายหลังของสัปดาห์นี้ที่วานากา Wanaka ซึ่งน้องสาวคนโตได้ซื้อบ้านหลังใหญ่เอาไว้อยู่แถวนั้น

ลูก ๆ ของพวกเขา ซึ่งเป็นเด็กที่วิ่งเล่นกันเมื่อ 10 ปีก่อน ตอนนี้โตขึ้นกันหมดแล้ว โดยมีเพียงคนเดียวที่ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียน ส่วนคนอื่น ๆ กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยหรือได้เข้าสู่ตลาดแรงงานแล้ว

Side view of the golf club at Jack's Point

พ่อแม่บอกฉันในภายหลังว่า ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเรา และเทือก Southern Alps ในนิวซีแลนด์นั้นย้อนไปไกลกว่าที่ฉันคิดไว้

"มากกว่า 40 ปีที่แล้ว เราเคยไปเที่ยวนิวซีแลนด์ครั้งแรก พวกแกยังเป็นเด็กเล็กอยู่เลย เรานั่งเรือไปทานอาหารกลางวันที่วอลเตอร์พีค ซึ่งคุณสามารถเห็นได้ทางตะวันตกของทะเลสาบนี้" พ่อแม่กล่าว

"เราชอบนิวซีแลนด์มากจนตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่ในช่วงต้นทศวรรษ 1980," เขาเสริม เมื่อเราสลับชีวิตเก่าในเมืองซิดนีย์กับชีวิตใหม่ในไครสต์เชิร์ชนิวซีแลนด์  ซึ่งห่างจากควีนส์ทาวน์ประมาณหกชั่วโมง

เพื่อนชาวโปแลนด์ของฉันพูดถูก: ฉันเคยไปที่นั่นมาก่อน

The jetty where I did my musing

ขณะที่ฉันนั่งมองทะเลสาบ ฉันอาจจะมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในทริปล่องเรือครั้งนั้น: เด็กชายวัยรุ่นกลางคนที่ไม่สามารถคาดคิดได้ในตอนนั้นว่าชีวิตครอบครัวเขาจะยังคงเกี่ยวพันกับ the Southern Lakes District ได้ต่อไปอีกหลายทศวรรษ

น้องสาวคนโตของฉันได้ซื้อบ้านหลังที่สองในวานากา Wanaka ซึ่งอยู่ห่างจากควีนส์ทาวน์ประมาณ 90 นาที โดยเธอหวังว่าจะย้ายไปอยู่ที่นั่นภายในสิ้นปี จากบ้านหลักของเธอในออคแลนด์ Auckland

น้องสาวอีกคนของฉันอาศัยอยู่ในเมืองดันนีดิน Dunedin ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 3.5 ชั่วโมง แต่เธอไปสกีแถวนี้ เป็นประจำ ซึ่งเธอรู้จักดี

ครอบครัว และฉันได้จัดกิจกรรมมากมายในช่วง 10 วันที่ฉันอยู่ที่นั่น น้องสาว H ซึ่งชอบการออกกำลังกาย พาฉันไปวิ่งตามเส้นทางยาวตามป่าและเดินขึ้นทางที่เป็นเนินสูง

นอกนั้นฉันได้ลองใช้จักรยานไฟฟ้าเป็นครั้งแรกบนเนินเขารอบๆ บ้านของน้องสาว S ในวานากา Wanaka

ในวันที่ได้ขับรถไปเที่ยวแถวนั้น เราได้ไปเยี่ยมชมเมืองแอโร่ว์ทาวน์ Arrowtown ที่มีประวัติศาสตร์  และขับรถผ่านสนามกอล์ฟมิลล์บรูค Milford Brook

เราลองตกปลาแซลมอนที่บ่อเลี้ยงปลา ซึ่งอยู่ในร้านอาหารที่เค้าก็จัดการทำอาหารจากปลาแซลมอนตัวนั้นที่ลูกค้าตกได้เองให้ด้วย ที่ในโครงการเดียวกันที่ ชื่อฮุค Hook (โชคร้ายที่เราตกปลาไม่ได้)

Lake Wanaka

และเวลาอยากเสพบรรยากาศความเงียบสงบ เราจะขับรถไปเที่ยวที่ชายหาดมีกรวดทรายที่สวยงาม ริมทะเลสาบฮาเวีย Hawea อีก

Sister H, Mum out for a walk

น้องสาว H รู้จักพื้นที่เหล่านี้ดี และให้ข้อมูลเกี่ยวกับเพื่อนๆ ที่เธอรู้จัก สถานที่ ที่เธอไปเมื่ออยู่ในเมือง

พ่อแม่ก็ได้มีส่วนร่วมในพื้นที่นี้ตั้งแต่ย้ายมา เช่นเดียวกับน้องสาว S ตั้งแต่เธอซื้อบ้านในวานากาเมื่อไม่นานมานี้

นั่นทำให้ฉันรู้สึกเป็นคนแปลกๆ แล้วทำไมฉันถึงไม่ชอบเมืองรีสอร์ทสกีและทิวทัศน์ภูเขาที่สวยงามอย่างพวกเค้า?

Mr Handsome returns

Mr Handsome เป็นผู้ชายไทยเกย์หนุ่มที่เคยเขียนโพสต์ให้บล็อก Bangkok of the Mind หรือ BOTM2 (เป็นรุ่นพี่ของบล็อกฉบับนี้) เป็นประจำหลายปีก่อน

เมื่อเข้าเริ่มเขียนในตอนท้ายปี 2006 เข้าได้จบการศึกษาและกําลังจะก้าวหน้าไปสู่ชีวิตการเป็นผู้ใหญ่

ฉันจําไม่ได้ว่าเราพบกันได้ยังไง (เราไม่เคยเจอกันแบบต่อหน้าต่อตานะ)
แต่เรายังคงติดต่อกันทางอีเมลเป็นประจําในช่วงที่เรายังเป็นเพื่อนออนไลน์กันอยู่ในสมัยนั้น

ในเวลานั้นฉันแปลภาษาไทยของเขาให้เป็นภาษาอังกฤษและโพสต์ทั้งสองเรี่องขึ้นที่บล็อกพร้อมกัน
อีกไม่นานเค้ากลายเป็นจุดเด่นของบล็อก เป็นผู้เขียนที่ได้รับการชมเชยนิยมชมชอบเยอะ

แม้ว่าฉันจะไม่มีเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษอีกต่อไปเพราะฉันดันไปลบโพสต์อันเก่าดั้งเดิมแล้ว

แต่เมื่อได้ขุดคุยอีเมลเก่า ผมได้ไปเจอโพสต์ภาษาไทยดั้งเดิมของเค้าซะแล้ว
และอยากจะโพสต์ใหม่ที่ BOTM2 นั้น

เขาชอบเขียนในแนวถากถางและเหน็บแนมอย่างเมามันถึงพริกถึงขิงดี

เนื้อหาก็กล้าหาญ สนุกสนาน และคมคาย ไม่แพ้กันตามที่ผู้อ่านประจำจะสังเกตเห็น

เมื่อไปสวมบทผู้เขียน เขามีลีลาความสามารถตามธรรมชาติและชอบแบ่งปันเรื่องราวชีวิตให้เราเสพแบบไม่กั๊กเลย

ฉันไม่แน่ใจว่า Mr H เคยเอาผลงานเขียนไปให้เพื่อนคนไทยของเขาได้ดูบ้างหรือไม่

แต่ Mr H ไม่เคยหมดขุมทรัพย์เรื่องราวที่อยากจะเล่าให้ฟัง
และสามารถทำให้ฉันประหลาดใจด้วยหัวข้อบางอย่างที่เขาเลือกเสมอ

Mr H เขียนเรื่องราวมากกว่า 50 เรื่องระหว่างเดือนธันวาคม 2006
เริ่มต้นด้วยบทเกี่ยวกับการค้นหาแฟนของเขา จนถึงเดือนมิถุนายน 2008
เมื่อเขาปิดท้ายด้วยเรื่องเกี่ยวกับ Camfrog

โพสต์แรกของเขาอยู่ที่นี่ที่นี่ ฉันจะค่อยๆ
โพสต์เรื่องที่เหลือในช่วงสองสามเดือนต่อจากนี่ไป ภายใต้ชื่อ Mr Handsome

PS: ขอบคุณที่เว็บไซต์นี้สําหรับภาพของกรุงเทพ

20plus club (Postscript 3, final)

แคปชั่นก๊อปจากเน็ต:โรงพยาบาลตำรวจบริเวณสี่แยกราชประสงค์ ปี พ.ศ. 2542

แจกเสร็จ น้องก็นั่งรอจ่ายบิลอยู่ข้างๆผม

มือน้องสั่น เหงื่อออกเต็มหน้า

ผมชวนเค้าคุย

'ทำไมถึงต้องแจก จม นี้ด้วย' ผมถาม

'ทางแม่และน้องให้แจกทุกครั้งที่เกิดป่วย' เค้าตอบ

เราคุยกันต่อดังกล่าวนี้:

'แกมาเที่ยวเมืองไทยเหรอ'

'มาหลายอาทิตย์แล้ว แต่เกิดป่วยสองครั้งแล้ว ต้องนอนที่ รพ เหมือนพี่'

'มาไทยเพื่อจะหนีครอบครัวใช่มั้ย'

'มาเที่ยวเฉยๆ ผมรู้ว่ามีอาการป่วยบ้าง แต่ไม่ชอบคนสอดแทรกยุ่งกับชีวิต'

ร่างกายน้องสั่นระริกทั้งตัว หน้าตาขุ่นมัวเหมือนพร้อมจะร้องไห้

ผมจับมือเค้าปลอบใจน้องเบาๆ

'ไม่เป็นอะไร ผมเคยมีปัญหากับครอบครัวเหมือนกัน' ผมบอก

'ผมจะถามแกถึงจดหมายได้มั้ย' ผมถามต่อ

เค้าพยักหน้า

'ทำไมถึงยอมให้น้องชายแก เขียนในลักษณะส่วนตัวขนาดนี้'

'ตอนแรกผมรู้สึกช็อคเหมือนกัน ผมให้เค้าแก้เนื้อความให้เบาลงหน่อยแต่น้องไม่ยอม

 'เราเลยตกลงว่า ถ้าเค้าจะเขียนแบบนี้ น้องเราต้องยอมรับด้วยว่า สมัยเด็กเค้าชอบแกล้งผมหนักกว่าเด็กที่โรงเรียนซะอีก'

พูดแล้วน้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผมบอกต่อ:

'ไม่เป็นอะไรนะ อย่าคิดมากนะ เดี๋ยวแกจะรู้สึกดีขึ้น ต่อจากนี้ไม่ต้องแจกให้คนอื่นอ่านก็ได้'

น้องบอกว่า

'วันก่อนผมนั่งรถเมล์ เริ่มรู้สึกไม่ไหวเพราะคนแน่น มือเราหงิกแล้วสั่น พอผมขอให้ ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ยืนไปกดกริ่งให้ เค้ามองค้อนขวับใส่ผม ด้วยสายตาที่บอกว่า ขาเป็นง้อยเหรอ ทำไมไม่ลุกขึ้นทำเอง

'บางที่ผมอยากติดป้ายที่หน้าผากที่บอกทุกคนไว้ว่าผมเป็นคนเปราะบาง อาจจะควบคุมอาการไม่อยู่นิดหน่อยหรือทำอะไรไม่รู้ตัวบ้าง ขอให้ช่วยหน่อย'

ผมหัวเราะ ชอบข้อคิดนี้

'ถ้าจะเขียนจริงจะบอกอะไร' ผมถาม

'ผมเป็นออทิสติก ชอบคุย แต่กลัวงู' น้องตอบตลกแล้วก็ยิ้มจางๆ

จ่ายบิลเสร็จแล้ว เราแยกทางกันไป

เราไม่ได้เจอกันอีกเลยแต่ผมก็ยังนึกถึงน้องคนนี้อยู่บ้าง

จดหมายเค้าพาผมไปนึกถึงจดหมายที่พ่อส่งไปหา สมัยนั้นที่ผมยังคบกับแฟนเก่า และพ่อแม่ตั้งหน้าว่าจะไม่ชอบใจ

ครอบครัวเราอาจจะมีประสงค์ที่ดีจริงๆก็ได้

แต่บางครั้งการกระทำของเค้าอาจจะฝังลึกให้เจ็บถึงในหัวใจด้วย

ถ้าเป็นไปได้ เราต้องกำหนดจิต เพื่อความสบายใจของตัวเอง

จากเน็ต คำว่า กำหนดจิต คือ

การกำหนดจิตนี้หมายความว่า ให้ตั้งสติ เป็นวิธีปฏิบัติ สัมปชัญญะมีความรู้ตัวอยู่ตลอดปัจจุบัน อย่างนี้เป็นต้น อดีตไม่เอา อนาคตไม่เอา ให้เอาปัจจุบันที่มันเกิดขึ้น ให้ปฏิบัติอย่างนี้ โดยข้อปฏิบัติง่ายๆ ถ้าเสียใจ มีความทุกข์ใจมันอยู่ในข้อนี้ จึงต้องกำหนดที่ลิ้นปี่ เสียใจหนอๆ หายใจลึกๆ ยาวๆ เสียใจเรื่องอะไร เป็นการป้อนข้อมูล

จะเวิร์คไหม เราต้องลองดู